Kodeks pracy określa prawa i obowiązki zarówno pracowników jak i pracodawców. Jednym z takich uprawnień jest urlop wypoczynkowy. Zgodnie z art. 152 K.p. pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Wymiar tego urlopu uzależniony jest od stażu pracowniczego i wynosi 20 lub 26 dni w ciągu roku. Pracownik zatrudniony w danym zakładzie pracy nabywa prawo do urlopu 1 stycznia każdego roku kalendarzowego lub w przypadku zatrudnienia w trakcie roku – z dniem zatrudnienia, o ile oczywiście nie wykorzystał już w bieżącym roku należnego mu urlopu.
Inaczej jednak to wygląda w przypadku pracowników, którzy dopiero rozpoczynają swoją pracę zawodową. W świetle obowiązujących przepisów nabywają oni prawo do pierwszego urlopu wraz z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego im po przepracowaniu roku. W związku z powyższym, w pierwszym roku zatrudnienia, wymiar urlopu wypoczynkowego będzie się powiększał wraz z każdym kolejnym miesiącem trwania zatrudnienia.
Dawno temu, gdy sama zaczynałam swoją pracę zawodową, wyglądało to zupełnie inaczej… Prawo do pierwszego urlopu młody pracownik nabywał dopiero po wielu miesiącach pracy. Tamto prawo zostało zmienione dość dawno, ale pozostał pewien wyjątek, o którym niewiele osób pamięta. Mianowicie do pracowników, którzy do dnia 01.01.2004 r. nie nabyli prawa do kolejnego urlopu, stosuje się, do czasu nabycia prawa do kolejnego urlopu art. 153 K.p. w jego dotychczasowym brzmieniu tj.:
„Pracownik uzyskuje prawo do pierwszego urlopu z upływem 6 miesięcy pracy, w wymiarze połowy wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowanym roku. Z upływem roku pracy pracownikowi przysługuje prawo do pozostałej części urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku. Prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym.”
Czy znasz osobę, której dotyczy ten wyjątek? ?
Katarzyna Paczkowska
Podstawa prawna: art. 18 ustawy z dnia 14.11.2003 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 213, poz. 2081)
